محسن فروغی ” دومین فرزند محمدعلی فروغی معروف به ذکاءالملک در سال ۱۲۸۶(ه.ش) در تهران به دنیا آمد. پس از تحصیلات مقدماتی به دارالمعلمین مرکزی که عموی او ابوالحسن فروغی تاسیس کرده بود وارد شد و هفت سال در آن مدرسه درس خواند. در اوایل سال ۱۳۰۶(ه.ش) جهت ادامه تحصیل به فرانسه رفت. ابتدا در رشته ریاضیات ثبتنام کرد. سپس وارد مدرسه عالی “بوزار” شد. در سال ۱۳۱۲(ه.ش) در رشته معماری از این مدرسه فارغالتحصیل شد. چندی در پاریس نزد استادان خویش کارآموزی کرد تا اینکه در سال ۱۳۱۷(ه.ش) به ایران بازگشت. ابتدا در دانشسرای عالی و بعد در دانشکده فنی به تدریس تاریخ هنر و تاریخ معماری پرداخت.
وی در سال ۱۳۱۹(ه.ش) با همکاری “آندرهگدار” دانشکده معماری و هنرهای زیبای دانشگاه تهران را طراحی و بنا نمود. فروغی معاون و رییس کارگاه معماری آن دانشکده و پس از چندی از سوی شورای استادان به ریاست دانشکده برگزیده شد و قریب ۱۵سال در آن سمت خدمت کرد.[۲۱]
فروغی در دوره نوزدهم مجلس شورای ملی از تهران نماینده شد; ولی قبل از اتمام دوره به علت داشتن شغل آزاد و مقاطعه کاری از نمایندگی کناره گیری نمود[۲۲].
فروغی تبحر خاصی در شناخت عتیقه داشت; او یکی از عتیقه شناسان به نام ایران بود و دو سال قبل از مرگش مجموعه نفیس بینظیر عتیقه های خود را به اداره باستانشناسی ایران اهدا نمود. از مهمترین کارهای او در زمینه معماری به موارد زیر میتوان اشاره کرد: دانشکده حقوق دانشگاه تهران، آرامگاه رضاشاه در سال ۱۳۲۹، آرامگاه سعدی و باباطاهر در همدان در سال ۱۳۴۶ و ساختمانهای متعدد بانک ملی .[۲۳]
ساختمان سنا نیز از کارهای او بود در زمان صدارت دکتر امینی پروندهای برای مهندسین این ساختمان به جرم تخلف تشکیل شد و فروغی متهم شناخته شد و چند ماهی را در زندان به سر برد. وی در سال ۴۲ در دوره چهارم مجلس سنا به سناتوری رسید وی چهار دوره نماینده مجلس سنا بود; مدت کوتاهی هم در سال ۵۷ وزارت فرهنگ و هنر را در کابینه شریف امامی به عهده داشت.[۲۴]
وی از همسر فرانسوی خود دارای دو پسر شد که یکی در جوانی بر اثر سقوط از اسب درگذشت. خود وی در سال ۶۲ در تهران درگذشت. [۲۵]
[۲۱]. امیربانی، مسعود؛ معماری معاصرایران، تهران، نشر هنر معماری قرن، ۱۳۸۸، ص۲۲۸.
[۲۲]. عاقلی، خاندانهای حکومتگر، پیشین، ص۴۶۸.
[۲۳]. امیربانی، مسعود؛ پیشین، ص۲۲۸.
[۲۴]. بهنود، مسعود؛ نخست وزیران ایران، تهران، جاویدان، ۱۳۷۴، ص۷۶۹.
[۲۵]. عاقلی، خاندانهای حکومتگر، پیشین، ص۴۶۸.